حسگرها و هواپیماهای بدون سرنشین به پیش بینی به موقع آتش سوزی و جلوگیری از گسترش آن کمک می کنند. در چند سال گذشته شاهد حوادث بسیاری از جمله آتش سوزی جنگل ها بوده ایم، زیرا مکان های مختلف جهان به دلیل تغییر اقلیم با آب و هوای خشک و گرمتری روبرو هستند، بنابراین فناوری دیجیتال می تواند سهم عمده ای در جلوگیری و مبارزه با آنها داشته باشند. دانشمندان پیش بینی می کنند که با حرکت به جلو و گذر زمان آتش سوزی ها بدتر می شوند. فقط در آمریکای شمالی، میانگین طول فصل آتش سوزی، در 35 سال گذشته تقریباً 20 درصد افزایش یافته است و مناطقی که تحت تأثیر آتش سوزی قرار می گیرند، دو برابر شده اند.

مقامات چندین سال است که به دنبال امکاناتی هستند که فناوری می تواند در پیش بینی و جلوگیری از آتش سوزی کمک کند. قابلیت های از راه دور یعنی راه حل های فناوری دیجیتال برای مدتی در برخی صنایع خطرناک مانند استخراج معادن یا نفت و گاز مورد استفاده قرار گرفته است و امکان جلوگیری از آسیب انسان در محل آتش سوزی از اهداف این فناوری می باشد.

در این مقاله به انواع روش های مبارزه با آتش سوزی در جهان میپردازیم:

1. ماهواره

کالیفرنیا به دلیل مشکلات سالانه خود در زمینه آتش سوزی بسیار مشهور است و از سال 2013 دانشگاه کالیفرنیا تیمی را بر روی پروژه ای تحت عنوان “ارزیابی کننده فوریت و اضطرار آتش در مدار” اختصاص داده است. این سیستم از هر دو فناوری ماهواره و هواپیماهای بدون سرنشین برای نظارت بر آتش سوزی در مراحل اولیه و قبل از خارج شدن از کنترل استفاده می کند.

ماهواره ها برای مشخص کردن آتش سوزی های بالقوه خطرناک و هواپیماهای بدون سرنشین مجهز به دوربین های مادون قرمز ویژه، برای ردیابی روند پیشرفت آتش استفاده می شوند. در صورت تهدید عمده، سیستم هشدار می دهد و تانکرهای هوایی و آتش نشانان زمینی به محل آتش سوزی اعزام می شوند تا قبل از گسترش، آن را کنترل کنند.

2. هواپیماهای بدون سرنشین

پهپادها، در مقابله با آتش سوزی ها، کاربردهای دیگری دارند. آنها می توانند به دو دوربین عکاسی منظم و حرارتی مجهز شوند و به مناطقی پرواز کنند که هواپیماهای بدون سرنشین قادر به پرواز نیستند – از جمله در شب، هنگام از بین رفتن وزش باد و زمانی که کنترل آتش از لحاظ تئوری آسان تر است.

در بریتیش کلمبیا، کانادا، هواپیماهای بدون سرنشین تاکنون حداقل در 13 آتش سوزی در سال جاری مورد استفاده قرار گرفته اند که در درجه اول برای نقشه برداری و شناسایی نقاط داغ مورد استفاده قرار گرفته اند. هواپیماهای بدون سرنشین قادر به تولید نقشه هایی که توسط تیم های آتش نشانی قابل استفاده هستند، می باشند. همچنین با این کار، هواپیماها را برای انجام کارهای حیاتی دیگر آزاد می کنند.