صاعقه یکی از دلایل آتش سوزی در همه جای دنیا شناخته می شود. با نصب صاعقه گیر می توان از مشکلات احتمالی در برج ها و مراکز مهم استفاده کرد. در ادامه همراه همیار انرژی باشید تا به صاعقه گیر و مزایای آن بپردازیم.
برای خرید تجهیزات آتش نشانی، تجهیزات اعلام حریق، تجهیزات اطفا حریق، تجهیزات ایمنی و همچنین شارژ کپسول بر روی لینک های مورد نظر کلیک کنید.
صاعقه گیر چیست؟
میله صاعقه گیر، یک میله فلزی که معمولا از جنس مس است می باشد. این میله با قطع برق و هدایت جریان آن ها به داخل زمین، سازه را از آسیب صاعقه محافظت می کند. از آنجایی که رعد و برق تمایل دارد به بالاترین جسم در مجاورت برخورد کند، میله ها معمولاً در راس سازه و در امتداد برآمدگی های آن قرار می گیرند. آنها توسط کابل های کم امپدانس به زمین متصل می شوند. در یک کشتی، از آب به عنوان جایگزین زمین استفاده می شود.
مقاومت و تنوع در مواد و اشکال
میله های صاعقه گیر با اشکال مختلف از جمله توخالی، جامد، نوک تیز، گرد، نوارهای مسطح یا حتی برس مانند در بازار موجود هستند. اصلی ترین ویژگی مشترک همه صاعقه گیرها این است که همه آنها را از مواد رسانا مانند مس و آلومینیوم می سازند. مس و آلیاژهای آن متداول ترین مواد مورد استفاده در حفاظت در برابر صاعقه هستند. به دلیل انرژی و سطوح بالای جریان مرتبط با صاعقه (جریان می تواند بیش از ۱۵۰۰۰۰A باشد)، و زمان خیزش بسیار سریع یک صاعقه، هیچ سیستم حفاظتی نمی تواند ایمنی مطلق در برابر صاعقه را تضمین کند.
جریان صاعقه برای دنبال کردن هر مسیر رسانا به زمین تقسیم می شود و حتی جریان تقسیم شده می تواند باعث آسیب شود، “فلاش های جانبی” ثانویه می تواند برای شعله ور کردن آتش، دمیدن آجر، سنگ، یا بتن یا آسیب رساندن به ساکنان داخل یک سازه یا ساختمان کافی باشد. با این حال، مزایای سیستم های حفاظت از صاعقه برای بیش از یک قرن مشهود بوده است.
بخش های یک سیستم حفاظت در برابر صاعقه:
پایانه های هوا (میله های صاعقه یا دستگاه های خاتمه ضربه)، هادی های اتصال، پایانه های زمین (میله های زمین یا “ارتینگ”، صفحات یا مش)، و همه اتصالات و تکیه گاه ها برای تکمیل سیستم است.
اکثر سیستم های حفاظت در برابر صاعقه که امروزه مورد استفاده قرار می گیرند از طرح سنتی فرانکلین هستند. اصل اساسی مورد استفاده در سیستم صاعقه گیر نوع فرانکلین این است که یک مسیر امپدانس به اندازه کافی برای صاعقه برای از آن عبور کند و بدون اینکه به ساختمان آسیب بزند به زمین برسد، فراهم شود. این امر با احاطه کردن ساختمان در نوعی قفس فارادی انجام می شود. سیستمی از هادی های حفاظت در برابر صاعقه و صاعقه گیرها بر روی سقف ساختمان تعبیه می شود تا هرگونه صاعقه را قبل از برخورد به ساختمان رهگیری کند.
تاریخچه صاعقه گیر
اصل میله صاعقه برای اولین بار بنجامین فرانکلین در پنسیلوانیا در سال ۱۷۴۹ شرح داد. در سال های بعدی اختراع خود را برای کاربرد خانگی (که در سال ۱۷۵۳ منتشر شد) توسعه داد. او در حدود سال ۱۷۶۰ پیشرفت های بیشتری را به سمت یک سیستم قابل اعتماد انجام داد. با بلندتر شدن ساختمان ها، رعد و برق بیشتر به یک تهدید تبدیل می شود. رعد و برق می تواند به سازه های ساخته شده از موادی مانند: سنگ تراشی، چوب، بتن و فولاد آسیب برساند، زیرا جریان ها و ولتاژهای عظیم موجود می تواند مواد را تا دمای بالا گرم کند. گرما باعث ایجاد پتانسیل آتش سوزی در سازه می شود و سرعت آن می تواند منجر به آسیب انفجاری نیز شود.
روسیه
ممکن است عمداً در برج کج نویانسک از یک صاعقه رسان استفاده شده باشد. گلدسته برج با میله ای فلزی به شکل کره ای طلاکاری شده با خوشه ها تاج گذاری شده است. این صاعقه گیر از طریق لاشه میلگرد به زمین متصل می شود که کل ساختمان را سوراخ می کند.
برج نویانسک بین سال های ۱۷۲۱ تا ۱۷۴۵ به دستور صنعتگر آکینفی دمیدوف ۲۸ سال قبل از آزمایش و توضیح علمی بنجامین فرانکلین ساخته شد. با این حال، هدف واقعی پشت بام فلزی و میلگردها ناشناخته باقی مانده است.
اروپا
برج کلیسای بسیاری از شهرهای اروپایی که معمولاً مرتفع ترین بنای شهرها بود، احتمالاً مورد اصابت صاعقه قرار می گرفت. در اوایل کلیساهای مسیحی سعی می کردند با دعا از بروز آثار مخرب صاعقه جلوگیری کنند. پیتر آهلواردز (“ملاحظات معقول و الهیاتی درباره رعد و برق”، ۱۷۴۵) به افرادی که به دنبال پوشش رعد و برق بودند توصیه کرد که به هر جایی به جز در کلیسا یا اطراف آن بروند.
ایالات متحده
در جایی که بعداً به ایالات متحده تبدیل شد، هادی صاعقه گیر نوک تیز که به آن میله رعد و برق یا میله فرانکلین نیز می گویند، توسط بنجامین فرانکلین در سال ۱۷۵۲ به عنوان بخشی از اکتشاف پیشگامانه او در زمینه الکتریسیته اختراع شد. اگرچه اولین کسی نبود که ارتباط بین الکتریسیته و صاعقه را پیشنهاد کرد، اما فرانکلین اولین کسی بود که یک سیستم کارآمد را برای آزمایش و فرضیه خود پیشنهاد کرد. فرانکلین حدس زد که «با استفاده از یک میله آهنی تیز شده ، فکر میکنم آتش الکتریکی بی صدا از ابر بیرون کشیده می شود، قبل از اینکه به اندازه کافی نزدیک شود تا برخورد کند».
در قرن نوزدهم، میله صاعقه به نقشی تزئینی تبدیل شد. میله های رعد و برق با گلوله های شیشه ای زینتی تزئین شدند (که اکنون توسط کلکسیونرها ارزشمند است). جذابیت زینتی این توپ های شیشه ای در پره های هواشناسی استفاده شد. اما هدف اصلی این توپ ها ارائه شواهدی از برخورد صاعقه با شکستن یا سقوط است. اگر پس از طوفان، گوی مفقود یا شکسته کشف شد، مالک ملک باید ساختمان، میله و سیم زمین را از نظر آسیب بررسی کند.
جلوگیری از صاعقه در کشتی ها
گاهی اوقات از گلوله های شیشه جامد در روشی استفاده می شد که ادعا می شد از برخورد صاعقه به کشتی ها و سایر اشیاء جلوگیری می کرد. بنابراین، طبق نظریه، باید چیزی در مورد شیشه وجود داشته باشد که رعد و برق را دفع کند. از اینرو بهترین روش برای جلوگیری از برخورد صاعقه به یک کشتی چوبی، دفن یک گلوله کوچک شیشه ای جامد در نوک بالاترین دکل بود. رفتار تصادفی رعد و برق همراه با سوگیری تایید ناظران تضمین کرد که این روش حتی پس از توسعه میله صاعقه دریایی بلافاصله پس از کار اولیه فرانکلین، اعتبار خوبی به دست آورد.
اولین صاعقه رسان ها در کشتی ها قرار بود زمانی که رعد و برق پیش بینی میشد بلند شوند و درصد موفقیت کمی داشتند. در سال ۱۸۲۰ ویلیام اسنو هریس یک سیستم موفق برای نصب حفاظت در برابر صاعقه به کشتی های بادبانی چوبی اختراع کرد. اما علیرغم آزمایش های موفقیت آمیز که در سال ۱۸۳۰ آغاز شد، نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا تا سال ۱۸۴۲ این سیستم را اتخاذ نکرد.
در دهه ۱۹۹۰، «نقاط رعد و برق» همانطور که در ابتدا با بازسازی مجسمه آزادی در بالای ساختمان کنگره ایالات متحده در واشنگتن دی سی ساخته شده بود، جایگزین شدند، این مجسمه با چندین دستگاه طراحی شده است که نوک آن از پلاتین استفاده شده است. کارشناسان همیار انرژی با تسلط ویژه در زمینه طراحی، نصب و راه اندازی این نوع سیستم برای ارائه خدمات در این زمینه حاضر می باشد.
دیدگاه خود را با ما در میان بگذارید